Català
modifica

  • Pronúncia(i): /ˈi.no/
  • Rimes: -ino
  • Etimologia: Del llatí Inō, del grec antic Ἰνώ ‎(Inṓ).

Nom propi modifica

Ino f.

  1. (mitologia grega) Heroïna filla de Cadme i d’Harmonia, muller d’Atamant rei de Tebes.

Traduccions modifica

Miscel·lània modifica

Vegeu també modifica


Llatí
modifica

  • Pronúncia(i): /ˈɪ.noː/
  • Etimologia: Del grec antic Ἰνώ ‎(Inṓ).

Nom propi modifica

Inō f. ‎(genitiu Inūs)

  1. (mitologia grega) Ino

Declinació modifica

Declinació mixta grega
Cas Singular Plural
Nominatiu Inō -
Vocatiu Inō -
Acusatiu Inō, Inōnem -
Genitiu Inūs, Inōnis -
Datiu Inō, Inōnī -
Ablatiu Inō, Inōne -


Vegeu també modifica

  • Gaffiot, Félix. «Ino». A: Dictionnaire Latin - Français, 1934. París: Hachette, 1934.