imperatiu


Català
Modifica

  • Pronúncia(i): oriental /im.pə.ɾəˈtiw/, occidental /im.pe.ɾaˈtiw/
  • Rimes: -iw
  • Etimologia: Del llatí imperativus, segle XIV.

AdjectiuModifica

imperatiu m. ‎(femení imperativa, plural masculí imperatius, plural femení imperatives)

  1. Que implica una ordre o una prohibició.
  2. Que s’imposa necessàriament, que no es pot evitar.

DerivatsModifica

TraduccionsModifica

NomModifica

imperatiu m. ‎(plural imperatius)

  1. (gramàtica) Mode verbal amb què l’emissor expressa una ordre o una prohibició.

TraduccionsModifica

Miscel·làniaModifica

  • Síl·labes: im·pe·ra·tiu (4)
  • Anagrama: impartíeu

Vegeu tambéModifica