imperatiu
CatalàModifica
- Pronúncia(i): oriental /im.pə.ɾəˈtiw/, occidental /im.pe.ɾaˈtiw/
- Rimes: -iw
- Etimologia: Del llatí imperativus, segle XIV.
AdjectiuModifica
imperatiu m. (femení imperativa, plural masculí imperatius, plural femení imperatives)
- Que implica una ordre o una prohibició.
- Que s’imposa necessàriament, que no es pot evitar.
DerivatsModifica
TraduccionsModifica
Que implica ordre o prohibició
|
|
NomModifica
imperatiu m. (plural imperatius)
- (gramàtica) Mode verbal amb què l’emissor expressa una ordre o una prohibició.
TraduccionsModifica
Mode verbal
|
|
Miscel·làniaModifica
- Síl·labes: im·pe·ra·tiu (4)
- Anagrama: impartíeu