Català
modifica

 
Mineral de mica
  • Pronúncia(i): oriental /ˈmi.kə/, occidental /ˈmi.ka/
  • Rimes: -ika
  • Etimologia: Del llatí vulgar *mīcca, segle XIII, conservant la consonant sorda del llatí clàssic mīca ‎(«partícula»), que originà el castellà i portuguès miga amb consonat sonora.

Nom modifica

mica f. ‎(plural miques)

  1. Petita porció.
  2. Mineral d’un grup de la classe dels fil·losilicats, brillant, amb aspecte de làmines.

Traduccions modifica

Adverbi modifica

mica

  1. (antic, eivissenc) gens
  2. (antic) pas (reforçant frases negatives)

Relacionats modifica

Miscel·lània modifica

Vegeu també modifica


Llatí
modifica

  • Pronúncia(i): /ˈmiː.ka/
  • Etimologia: De l'arrel protoindoeuropea *smeī- ‎(«pessigar, gratar, esmicolar»).

Nom modifica

mīca f. ‎(genitiu mīcae)

  1. partícula, fragment, tros
  2. (llatí medieval) bocí de pa negre, molla
  3. (mineralogia) mica
  4. gra, mica, en l'expressió negativa (gens ni mica), emprada pels còmics com Plaute.
    «Quam sine ulla mica salis?» (Plaute, Auluaria)
    Ni una mica de sal?

Declinació modifica

1a declinació -a, -ae
Cas Singular Plural
Nominatiu mīca mīcae
Vocatiu mīca mīcae
Acusatiu mīcam mīcās
Genitiu mīcae mīcārum
Datiu mīcae mīcīs
Ablatiu mīcā mīcīs


Derivats modifica

Vegeu també modifica

  • Julius Pokorny, Indogermanisches Etymologisches Worterbuch, 1956, p.966-967
  • David Willis, Christopher Lucas, Anne Breitbarth, The History of Negation in the Languages of Europe and the Mediterranean, 2013